Ik ken een verhaal van een man die door wat vage kennissen werd uitgenodigd om te helpen bij een klus in Rotterdam. Laten we hem Sjaak noemen. Sjaak zei ja en ging mee, in zijn oude kloffie, veiligheidsschoenen aan. In de auto kreeg hij een tas op schoot geworpen. Die opende hij toen ze op de bestemming waren gearriveerd. Inhoud: tierips en wapens. Dit ging niet om een klus-klus, maar een plan om iemand te ontvoeren. Hij stapte uit en sputterde tegen, ze gingen toch klussen?
Toevallig kwam de politie net de hoek om. De andere mannen renden accuut weg. Sjaak niet. Hij dacht, ik heb niks gedaan. De politie vroeg hem de tas te openen, want ja, dat is toch raar als drie mannen wegrennen als je aan komt lopen. Sjaak werd gearresteerd en de anderen ook. Niemand geloofde dat hij zo naïef was. Zijn kluskleren en veiligheidsschoenen konden niet worden gezien als bewijs. Het waren tenslotte zijn vingerafdrukken op die tas. Sjaak ging een paar jaar de bak in.
Echt gebeurd.
Nou, Abeke, denk je misschien, wat moet ik met dit verhaal, ik ben toch niet zo naïef om midden in een kidnapping te belanden? En er dan ook nog een paar jaar voor de bak in te gaan omdat niemand gelooft dat ik dacht dat we gingen klussen??
Nou…Beland jij weleens in het verhaal van een ander? Stap je ergens enthousiast in, maar viel het vervolgens enorm tegen? Dat je in een horroropdracht belandt of een situatie waarin je een rol toebedeeld krijgt die je helemaal niet wil? Of dat je meegaat in wat anderen denken, “want zo doen we dat nou eenmaal hier”? Dan kan het toch ook voelen alsof je vast zit. Ik denk dat we allemaal wel eens de sjaak zijn.
Sjaak kon er overigens prima mee omgaan om een paar jaar te zitten. Dat zou anders kunnen zijn voor jou. Heb je het gevoel dat je vastzit en wil je nieuwe stappen zetten? Ik zeg, tijd voor een reading: jij weet zelf diep van binnen heel goed wat je nodig hebt om ergens uit te komen, ik tap in op jouw wijsheid en vertel het je. Hier lees je meer.